Świat inwestowania obfituje w charakterystyczne terminy i wyrażenia. Jednym z nich jest pozycja długa. Tłumaczymy, co oznacza, na czym polega i kiedy może mieć zastosowanie.

Współczesne rynki finansowe dają inwestorom wiele możliwości. Umożliwiają lokowanie kapitału na tradycyjnych giełdach papierów wartościowych (akcje, obligacje) oraz rynkach pozagiełdowych, gdzie obraca się np. kontraktami CFD. Zarówno na jednych, jak i drugich można otwierać pozycje długie i krótkie. Zrozumienie tych terminów jest kluczowe, jeśli chce się świadomie funkcjonować w świecie tradingu.

Co to jest pozycja długa? Charakterystyka pojęcia

Pozycja długa to inaczej zakup jakiegoś aktywa bądź instrumentu finansowego. W przypadku klasycznych aktywów otwarcie długiej pozycji polega na nabyciu prawa własności do czegoś.

Przykładowo pozycja długa na akcjach to zakup akcji wybranej firmy. W ten sposób jej posiadacz staje się właścicielem części majątku emitenta, czyli przedsiębiorstwa, które wyemitowało ten papier wartościowy.

Podobnie jest z obligacją. Jej emitent otrzymuje od nabywcy papieru kapitał, który zobowiązuje się zwrócić wraz ze świadczeniami, np. okresowo wypłacanymi odsetkami.

W przypadku instrumentów pochodnych otwieranie pozycji długiej nie wiąże się z kupowaniem prawa własności. Jest to bowiem rodzaj zakładu na przyszłą cenę danego instrumentu, czyli inaczej transferu ryzyka wynikającego z ekspozycji. Kontrakt może dotyczyć np. pary walutowej, indeksu giełdowego (bądź innego wskaźnika), towaru, akcji.

Długa pozycja walutowa na przykładzie

Przykładowo inwestor otwierający długą pozycję walutową liczy na zwyżkę notowań waluty bazowej (np. EUR) względem waluty kwotowanej (np. PLN).

Jeśli dziś kurs pary EUR/PLN wynosi 4,25 zł, a za dwa dni wzrośnie do 4,3 zł, oznaczać to będzie dla uczestnika rynku Forex zysk. Jego ostateczna wielkość będzie pochodną wielkości kontraktu (liczby jednostek danej pary), w tym wykorzystanej dźwigni finansowej. Trader fizycznie nie nabywa ani euro, ani złotówek. Kluczowa jest tu różnica kursowa między ceną bieżącą (z momentu otwierania pozycji) i przyszłą (z zamykania pozycji).

Na rynku instrumentów pochodnych finansowe skutki transakcji są zwielokrotniane przez dźwignię finansową. Mechanizm ten umożliwia obracanie kapitałem większym niż wniesiony przez tradera depozyt.

Ma to swoje zalety i wady. Lewar sprawia, że nawet mimo niewielkich jednostkowych zmian kursowych (rzędu kilku pipsów) ewentualne zyski będą dużo większe. Aczkolwiek działa to również w drugą stronę, czyli dźwignia zwiększa też ewentualne straty inwestora.

Pozycja długa vs pozycja krótka – czym się różnią?

Przeciwieństwo pozycji długiej stanowi pozycja krótka. Jest to sprzedaż posiadanego waloru lub – w kontekście instrumentów pochodnych – zawarcie kontraktu obliczonego na spadek notowań jakiegoś aktywa bazowego.

Przykładowo: jeśli inwestor otworzył pozycję krótką na parze USD/PLN po kursie 3,8 zł, a kilka dni później była ona kwotowana po 3,75 zł, to zarobił na tej transakcji. Jednak gdyby notowania dolara wzrosły, trader zanotowałby stratę. Przy czym do czasu zamknięcia pozycji i rozliczenia kontraktu miałaby ona charakter wirtualny, niezrealizowany.

Nie oznacza to wcale, że otwieranie tzw. longów (gra na wzrosty) na instrumentach pochodnych nie wiąże się z ryzykiem. Notowania mogą bowiem pójść w dół, co dla inwestora będzie niekorzystne.

Przy czym do czasu rozliczenia kontraktu strata się nie zmaterializuje. Co najwyżej trader może zostać wezwany przez brokera do uzupełnienia depozytu zabezpieczającego. Jeśli tego nie zrobi, instytucja finansowa automatycznie zamknie stratną pozycję. Ten sam mechanizm dotyczy pozycji krótkich.

Długa sprzedaż a krótka sprzedaż

Z pojęciem pozycji długiej wiąże się termin długa sprzedaż. Jest to strategia inwestycyjna, która polega na tym, żeby kupić tanio i sprzedać drożej, co oddaje ideę pozycji długiej, czyli inwestowania z myślą o wzrostach.

Na zasadzie analogii odwrotnością długiej sprzedaży jest krótka sprzedaż. W tym przypadku sprzedaje się drogo, żeby odkupić taniej.

Aczkolwiek niekoniecznie trzeba coś posiadać, żeby zarobić na spadku jego ceny. Jak to możliwe?

Na rynku akcyjnym krótka sprzedaż wymaga uprzedniego pożyczenia papierów od innych uczestników rynku. Niektórzy brokerzy i domy maklerskie udostępniają taką usługę. Następnie wypożyczone walory sprzedaje się na giełdzie. Po zniżce notowań skupuje się pożyczoną wcześniej pulę akcji i oddaje właścicielom. Różnica (pomniejszona o prowizje transakcyjne oraz opłatę za wypożyczenie) stanowi zarobek inwestora.

Na rynku Forex krótka sprzedaż jest o wiele prostsza. Polega bowiem na zawarciu kontraktu CFD obliczonego na spadek notowań jakiegoś instrumentu. Gdy do tego dojdzie, trader zarabia. Jednak w przypadku odwrotnym – traci, w tym nawet cały zaangażowany kapitał. Warto pamiętać, że ceny walorów spaść mogą jedynie do zera, ale rosnąć – teoretycznie w nieskończoność.

Założenia i cel otwierania długiej pozycji

Zanim inwestor otworzy pozycję długą, powinien dokonać analizy rynkowej. Ma ona na celu określenie prawdopodobieństwa (szans) wzrostu kursu jakiegoś instrumentu finansowego na podstawie przesłanek.

Innymi słowy: trader musi ustalić, czy są argumenty za tym, żeby jakiś walor zdrożał. W zależności od aktywa, preferowanego podejścia analitycznego oraz horyzontu inwestycyjnego będzie to robić przy użyciu innych narzędzi i danych.

Przykładowo osoba chcąca otworzyć długą pozycję walutową na parze EUR/USD powinna wziąć pod uwagę m.in. poziom stóp procentowych w strefie euro oraz USA i perspektywy ich zmian oraz kluczowe dane makroekonomiczne dla tych obszarów (np. produkcję przemysłową, tempo wzrostu gospodarczego, sprzedaż detaliczną, nastroje konsumentów i firm, bilans handlowy). Taka osoba może (powinna) również przeanalizować wykres wspomnianej pary walutowej w poszukiwaniu formacji cenowych. Zrobi to na platformie handlowej.

Ktoś, kto chce otworzyć pozycję długą na akcjach jakiejś spółki i utrzymywać ją przez rok, powinien przyjrzeć się jej wynikom finansowym, otoczeniu branżowemu, prawnemu oraz prognozom dla sektora, w której działa ta firma. Na tej podstawie może ocenić potencjał do zmiany (wzrostu) notowań.

W obu przypadkach inwestor powinien też określić okoliczności i powody wyjścia z rynku (np. gdy cena wzrośnie o 20 proc.). Jeśli planuje inwestować w krótkim terminie, dodatkowo powinien się użyć zleceń zabezpieczających (stop loss i take profit).

Powyższa informacja stanowi publikację handlową i jest upowszechniana w celu promocji usług świadczonych przez Ava Trade EU Ltd.

Otwórz konto! Lub wypróbuj demo